Ik heb een tijd niks gepost of geschreven, ook omdat ik ervaringen aan het opdoen was om over te schrijven. Gelukkig heb ik die ervaringen mede dankzij het fantastische Prinos Reizen kunnen opdoen. Zonder hun hulp, had ik al deze mooie verhalen niet kunnen schrijven en had ik al deze ervaringen waarschijnlijk nooit meegemaakt. Ik zou iedereen dan ook aanraden, wanneer je op vakantie wil, Prinos Reizen te overwegen zodat je net als mij terug kan denken aan fantastische ervaringen met topservice. Op sommige momenten , bijvoorbeeld als het regent , wanneer ik het even niet zie zitten of wanneer ik (dag)droom, verlies ik mezelf in gedachten over Evia. Naar de azuurblauwe zee en de groene berghellingen, bezaaid met naaldbomen en andere prachtplanten. Naar de prachtige witte Griekse huisjes gecomplimenteerd met hier en daar grote bossen roze, blauwe of rode bloemen. Naar de rust en de simpelheid van het leven als je door de smalle Griekse straatjes loopt en het enigste wat je ervaart is de blauwe lucht, een lief Grieks omaatje, een bries in je gezicht en in de verte de Griekse zee. Maar vooral naar Ellinika (een plaats op het eiland Evia) en de schoonheid die het heeft. Mijn gedachten dwalen dan af naar het smalle weggetje dat ernaar toe leidt omgeven met groen en waar de kinderen met de familie weer richting hun dorpje lopen. Naar de weg die uit het niets overloopt in het strand, waar je vanaf rijdt en je verrast wordt door de schoonheid van deze kleine baai met kraakhelder water en hier en daar een bootje. Naar de baai waar de bomen bijna tot in de zee groeien. Naar het betoverende witte kerkje enkele meters voor de kust op een klein eilandje dat wel gegrepen lijkt door een altijd betoverende zonneschijn die zijn licht weerkaatst op de witte voorkant van de kerk en de baai voorziet van een prachtig middelpunt. Maar ook vooral naar de plaats waar ik mijn eerste vakantie met mijn vriendin en tevens grote liefde heb doorgebracht. Deze plaats, waar mijn gedachten naar afdwalen is ook de plaats waar de taverna Aithrion zich bevindt. De taverna bevindt zich net iets hoger dan het baaitje zelf, waardoor de taverna tevens als podium voor een prachtig uitzicht dient. In deze taverna werkt toevallig een Nederlandse vrouw, getrouwd met een lokale Griek en met 2 kinderen. Een zoon en een dochter. Toen ik hier voor het eerst kwam, was ik ontzettend jaloers op deze mensen. Ik dacht: Wauw, elke ochtend wakker worden met dit uitzicht. Elke avond gaan slapen met de gedachte dat morgen weer een nieuwe dag in de Griekse Oase is. Lekker je kopje koffie opdrinken met de frisse zeewind in je gezicht of de vers gevangen vis oppeuzelen die je vanmiddag bij de lokale visser hebt gehaald met als uitzicht een door "god" geschapen kerkje op een klein eilandje. Toch moet ik daar wel op terugkomen, niet zo zeer omdat de plaats niet meer is wat ik toen dacht, maar vooral dat het runnen van een Taverna zwaarder is dan ik dacht, zeker nu ik weet wat ik toen nog niet wist, maar dat maakt de droom die Astrid heeft en de plaats waar ze die wil vervullen, niet minder mooi.
Astrid is een Nederlandse vrouw afkomstig uit de omgeving van Voorburg, die op haar 20ste levensjaar besloot om met alles wat ze had te emigreren naar Griekenland. Haar reden hiervoor was de liefde voor het land Griekenland en haar huidige man. Als jong meisje werkte ze al in een Grieks restaurant in Voorburg en haar interesse groeide verder toen ze de Griekse taal moest leren op het Gymnasium. Haar besluit was vrij abrupt en dramatisch, zeker gezien de studie die ze op dat moment volgde, namelijk natuurwetenschappen op de TU Delft, wat toch niet mis is. Haar motivatie voor deze keuze ontstond toen ze naar Griekenland afreisde om de Griekse taal beter te beheersen en zocht naar een rustig, nog onontdekt eiland. De eigenaren van het Griekse restaurant adviseerde haar om naar Evia te gaan en dat deed ze, toen nog niet wetend dat ze daar de liefde van haar leven ging ontmoeten. Op die vakantie in Evia kwam ze Yannis tegen waarbij ze zo verliefd werd, dat ze besloot alles in Nederland achter te laten en haar mediterrane droom achterna te jagen op het eiland Evia. Yannis is geboren op Evia en heeft de taverna Aithrion van zijn vader overgenomen op een plaats die je zelden zo mooi ziet. Astrid besloot om samen met Yannis deze taverna te gaan runnen en een mooi leven op deze schitterende plek op te bouwen. Ze hebben nu dan ook 2 kinderen, Iris en Nikos, die beide in de taverna werkzaam zijn naast de studies die ze volgen. Ik heb Aithrion ontdekt via Alexandra van Prinos Reizen die mij hiermee naartoe nam, om een hapje te gaan eten. Alexandra heeft Astrid leren kennen tijdens een stormachtige dag op het terras van de taverna, twee zomerseizoenen geleden in Augustus. Alexandra was op het idee gekomen om hier te gaan eten omdat ze een oom heeft die in Ellinika woonachtig is en die altijd bij de taverna aan de overkant ging eten. Puur per toeval is Alexandra per ongeluk op het verkeerde terras gaan zitten, denkende dat dit de taverna was waar haar oom altijd een hapje ging eten. Iris, de dochter van Astrid was aan het serveren en merkte dat Alexandra Nederlands sprak. Astrid was op dat moment aan het slapen, maar Iris was zo enthousiast dat ze haar moeder wekte om te vertellen dat er een Nederlander in hun restaurant at. Sindsdien brengt Alexandra regelmatig gasten van Prinos Reizen naar deze oogverblindend mooie plek en met groot gelijk, zo vind ik. De plek op zichzelf is namelijk niet het enigste wat mooi is. Het eten is prachtig opgemaakt en bovendien ontzettend lekker, misschien wel het lekkerste eten wat ik ooit in Griekenland heb gegeten. De borden zijn net schilderijen als ze uit de keuken komen, iets wat je niet verwacht in een Griekse taverna. Astrid probeert dan ook elke dag het maximale uit zich te halen en dat zie je terug in de gerechten die ze serveert. Het eten is een feest voor je smaakpapillen en anders dan al het eten in Griekenland. Astrid heeft er namelijk voor gekozen om de traditionele Griekse gerechten in een nieuwer/mooier/luxer jasje te stoppen en bovendien te voorzien van meer smaak. Hoe ze erop is gekomen is mij een raadsel, maar duidelijk is dat we te maken hebben met een chef-kok (Astrid) met een mate van kwaliteit, smaak en creativiteit die niet zou misstaan in een Michelin restaurant. Gecombineerd met het uitzicht, kan ik u ervan verzekeren dat u een onvergetelijke avond ervaart. Ik kan nog wel pagina's lang doorschrijven over het eten en wat ze allemaal heeft, maar eigenlijk moet u dat zelf ervaren. Dan pas weet u, dit is écht bijzonder. Astrid zegt dat het eigenlijk nooit haar beslissing is geweest om in Griekenland te blijven, het ging gewoon zo. Voor dit artikel heb ik haar geïnterviewd en wat mij opviel was de oprechte passie en liefde voor haar eten, taverna en familie. Daarnaast heeft ze geen enkele spijt van haar keuze , wat zeker niet vanzelfsprekend is. Dit is niet vanzelfsprekend omdat niet alles over zonneschijn en rozengeur gaat. Astrid werkt vaak meer dan 12 uur aan een in een snikhete keuken achter gloeiend hete kookplaten en ovens, waarin ze weinig slaap heeft en enkel bezig is met haar pure passie voor eten en de ontwikkeling van haar taverna. Je ziet aan haar dat het niet gemakkelijk is en dat het ontzettend hard werken is, zwoegen bijna. Wat ik ook zo verwonderlijk vind is de passie die ik voel in hoe ze praat over haar keuzes en haar werk, hoeveel plezier ze eruit haalt en hoe blij ze is. Dat is op zijn minst bewonderenswaardig. Het leven in Griekenland beschrijft ze dan ook niet als iets wat voor iedereen weggelegd is. Het is leuk om met je pensioen in Griekenland te gaan vertoeven, genoeg geld en geen zorgen. Maar als hardwerkende jongeling is het niet makkelijk, je kan je overal aan ergeren, je moet kei en keihard werken en je krijgt er niks voor terug. Geen verzekering, geen zekerheid, pensioen. Het is een mooi , maar hard leven. Zo beschrijft ze. De taverna is niet alleen populair onder avonturiers zoals ik, maar ook onder de lokale bevolking. Dit wijdt ze aan de afwerking en de extra twist die aan de gerechten gegeven wordt. "In Griekenland zijn ze dat niet gewend" zo zegt ze. "Alles wat je extra geeft waarderen ze erg en de Grieken vinden de rust in dit restaurant fijn, zelfs de kinderen worden hier rustig, door de omgeving". Op de vraag of ze nog wel geniet van het Griekse leven antwoordt ze volmondig "Ja". Ze zegt: "Het heeft inderdaad niks te maken met het restaurant en de familie, want dat is op dit moment gewoon even zwaar. Zeker gezien de crisis die hier nog steeds heerst, maar het idee van mensen verzorgen vind ik gewoon heerlijk. Het zat er al vanaf jongs af aan in. Toen ik 16 was werkte ik al in de bakker, dat vond ik zo fijn werk. Je maakte een product en het zag er dan mooi uit, dat vond ik fijn". Ik ben benieuwd wat de toekomstplannen zijn, ten eerste omdat ik vind dat deze mensen het verdienen, kijkend naar wat voor prestatie ze elke dag leveren en hoe hard ze daarvoor moeten werken. Astrid die elke dag maar weer verrukkelijke voorgerechten, salades en andere bijgerechten maakt, opgemaakt als schilderij. Yannis die elke dag achter een echte kolengrill staat in zijn keuken en vis, souvlaki of gyros maakt. Nikos die elke dag weer de hele dag serveert en daarnaast nog zijn heerlijke toetjes van yoghurt met citroen, siroop en fruit maakt. En Iris die onvermoeid je elke keer vriendelijk te woord staat en het heerlijke eten op een vriendelijke manier uitserveert, vaak nog in verschillende talen . Op de vraag wat de toekomstplannen zijn voor Aithrion krijg ik gelukkig een mooi antwoord: "Mijn man stopt never nooit met uitbreiden en blijft groeien. Uiteindelijk willen we de onafgemaakte ruimte boven het restaurant gaan afmaken en gebruiken voor onszelf om er te wonen maar ook voor twee kleine gastverblijven zodat vrienden of familie altijd kunnen blijven slapen. Na er de afgelopen vakantie weer meerdere malen te hebben gegeten en bovendien heerlijke gerechten geproefd te hebben, heb ik er nu alweer heimwee naar. Of ik er in de nabije toekomst nog heen ga of kan , zal moeten blijken, maar ik wens Astrid en de hele familie in ieder geval ontzettend veel succes toe en ik kan iedereen die in Evia verblijft aanraden om eens een kijkje te nemen in dit plaatsje en jezelf te verwennen met de gerechten van Astrid in Aithrion. Follow, like, pin it, love it.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuthorAnthony Voskuilen, a driven tourism student, football player, brother, son and friend. Determined to achieve greatness on whatever path life sends me. Become wise.
Do you want to read my blogs ? Sure ! Just click on the "read more" button and enlighten yourself. (all written in Dutch)
Categories
Alles
Follow, like, pin it, love it.
|